Bir çiftçi, fırtınası bol bir tepede bir çiftlik satın almıştı. İlk işi bir yardımcı aramak oldu ama ne yakınındaki, ne de uzaktaki köylerden hiç kimse onunla çalışmak istemiyordu. Çalışmak için müracaat edenlerin çoğu da çiftliğin yerini görünce, çalışmaktan vazgeçiyor;
– “Burası pek fırtınalıdır, siz de burada oturmaktan vazgeçseniz iyi olur” diyorlardı…
Nihayet, çelimsiz, orta yaşlı bir adam işi kabul etti.Çiftlik sahibi, adama; “Çiftlik işlerinden anlar mısın?” diye sordu.
“Sayılır” dedi adam, “Fırtına çıktığında uyuyabilirim.”
Çiftlik sahibi, bu alakasız sözü biraz düşündü, sonra üzerinde durmayıp adamı işe aldı. Zaten, başka çaresi de yoktu. Haftalar geçtikçe, adamın çiftlik işlerini gayet düzgün yürüttüğünü gördü, içi rahatladı. İşler tıkır tıkır yürüyordu, ancak “o dehşetli fırtına gecesine” kadar… Bir gece yarısı, fırtınanın müthiş uğultusuyla uyandı. Öyle ki, bina çatırdıyordu.
Yatağından fırladı; yardımcısının odasına koştu:
“Kalk! Kalk! Fırtına çıktı! Bu fırtına her şeyi uçurmadan yapabileceklerimizi yapalım!”
Adam, yatağından bile doğrulmadan, mırıldandı:
“Boş verin efendim; gidin yatın! Ben size fırtına çıktığında uyuyabileceğimi söylemiştim ya!”
Çiftçi, adamının bu rahat ve umursamaz tavrı karşısında çılgına döndü; öfkeyle kararını verdi. Ertesi sabah, ilk işi bu adamı işten kovmak olacaktı. Ama şimdi fırtınaya bir çare bulmak elzemdi ki, hasarı ucuz atlatsın! Çaresiz şekilde dışarı çıktı, saman balyalarına koştu.
Fakat o da ne? Saman balyaları birleştirilmiş, sıkıca bağlanmış ve üzerleri muşamba ile örtülmüştü! Ahıra koştu; ineklerin tamamı bahçeden ahıra sokulmuş, ahırın kapısı da sıkıca kapatılmıştı. Tekrar evine yöneldi, evin kepenklerinin tamamı kapatılmıştı.
Çiftçi hayli rahatlamış bir halde odasına döndü ve yatağına yattı. Fırtına, uğuldamaya devam ediyordu. Gülümsedi ve gözlerini kapatırken şöyle mırıldandı:
“Fırtına çıktığında uyuyabilirim.”
Bir yanıt yazın